پاسدار طبیعت باشیم

مادرم پنج مشت گندم بر می دارد و توی کاسه می ریزد. با پر کردن هر مشت یک صلوات می فرستد. هر مشت به نیت تندرستی و برکت و سبزی یکی از اعضای خانواده. گندم ها را می خیساند و هر روز آب آن ها را عوض می کند تا به قول خودش توک بزنند. همان سفیدی ظریف و کوچکی که از دانه ی گندم بیرون می زند. و وقتی توک زدند، مادرم قربان صدقه شان می رود و ذوق شان را می کند. با خوشحالی ما را صدا می زند و آنها را نشان مان می دهد. طوری با محبت نگاه شان می کند که انگار آن ها هم بخشی از خانواده هستند. شاید همین شور و شوق اوست که باعث شده هیچ وقت سبزه ها، سیرها و سیب های پلاستیکی را برای هفت سین انتخاب نکنم و هفت سین های پلاستیکی را درک نکنم.

حفاظت و نگهداری از محیط زیست از مهمترین مسائل مطرح در جوامع مترقی است و احترام به محیط زیست شهری از نشانه های فرهنگ شهروندی است. مطمئنا داشتن محیط زیستی زیبا و پاک، آرزوی هر شهروند است و بالطبع سعی در نگهداری و حفاظت از آن و نیز تلاش در راه اعتلای این فرهنگ وظیفه تمام کسانی است که آرزوی داشتن شهری زیبا را در سر می پرورانند. عشق به طبیعت از همان کودکی در وجود ما شکل می گیرد. با همین شور و شوق های بزرگترها و اهمیت دادن آن ها به موجودات زنده؛ با کاشتن نهالی جلوی خانه و نگهداری از گیاهان زینتی. کافی است عشق ورزیدن را در خانه مان پرورش دهیم. کافی است زیبایی های کوچک را به بچه هایمان نشان بدهیم. توجه آن ها را جلب کنیم به شکفتن گلی کوچک یا رویش پاجوشی در گلدان.روز درختکاری تمرینی است برای آشتی با طبیعت. نمایشی است آموزنده برای کودکانی که چشم شان به رفتار ماست. روزی که در آستانه ی نوروز، رستاخیز زمین و طبیعت، است. در استقبال از بهار، پاسدار طبیعت باشیم.